Art. 4 ust.1 ustawy o rachunkowości stanowi, że jednostki objęte jej przepisami zobowiązane są do rzetelnego przestawienia sytuacji majątkowej i finansowej, m.in. poprzez wykazanie swoich kompletnych zobowiązań. Do zobowiązań tych zalicza się m.in. rezerwa na świadczenia pośmiertne, pomimo faktu, iż termin ich wymagalności i kwoty są niepewne.
Podczas ujmowania, prezentacji i ujawniania w sprawozdaniach finansowych rezerw na świadczenia pracownicze, jednostki mogą korzystać ze wskazówek zawartych w Krajowym Standardzie Rachunkowości nr 6 „Rezerwy, bierne rozliczenia międzyokresowe kosztów, zobowiązania warunkowe”.
Wskazane jest, aby rezerwa na świadczenia emerytalne, rentowe, pośmiertne czy nagrody jubileuszowe została utworzona przez jednostkę wtedy, gdy jest ona zobowiązana do wykonania tych świadczeń, co wynika bezpośrednio z przepisów prawa, umów o pracę, regulaminu wynagradzania lub zakładowego układu zbiorowego pracy. Rezerwa na świadczenia pośmiertne powinna zostać wyznaczona również wtedy, gdy kwoty tych świadczeń są istotne, a ich nieuwzględnienie w sprawozdaniu finansowym wpłynęłoby na zniekształcenie obrazu sytuacji finansowej i majątkowej jednostki.
Przy podejmowaniu decyzji o tworzeniu bądź nie rezerwy na świadczenia pracownicze, do których należy m.in. rezerwa na świadczenia pośmiertne, należy mieć również na uwadze zasadę istotności. Zasada ta wskazuje na możliwość zastosowania uproszczeń w ramach przyjętej polityki rachunkowości, jeśli nie wpłynie to negatywnie na rzetelne i jasne przedstawienie sytuacji finansowej i majątkowej jednostki.
Często spotykane jest przeświadczenie, że rezerwa na świadczenia pośmiertne jest nieistotna bilansowo. Jest to duży błąd. Rezerwa na świadczenia pośmiertne, wyznaczana w oparciu o przepisy Kodeksu Pracy, jest średnio około dwukrotnie wyższa niż rezerwa z tytułu odpraw emerytalnych oraz 15-krotnie wyższa niż rezerwy na odprawy rentowe. Rezerwa na świadczenia pośmiertne jest zatem zazwyczaj wyższa od rezerw na odprawy emerytalne i rentowe i powinna zostać wykazana w bilansie jako wartość istotna. Aby jednostka mogła przekonać się o nieistotności rezerwy na świadczenia pośmiertne, powinny one zostać wyznaczone raz na 2-3 lata.
Obowiązek tworzenia rezerwy na świadczenia pośmiertne nie powstaje w sytuacji, kiedy pracodawca na swój koszt ubezpieczy pracownika na wypadek śmierci. W tym przypadku odszkodowanie wypłacane przez instytucję ubezpieczeniową nie może być niższe niż wysokość ewentualnego świadczenia pośmiertnego wynikająca z przepisów Kodeksu Pracy.